24 januari 2023 -  | Herbert van Daalen

Mijn naam is Erzsébet Antal. Ik ben geboren in Szernye, een klein dorp in Transkarpatië. Ik ben moeder van drie kinderen. Ik heb de basisschool in Szernye afgerond. Ik heb in Munkács (Oekraïne) de opleiding voor leerkrachten gevolgd, in 1986 ben ik geslaagd. Ik heb gewerkt als leerkracht op een lagere school. Vanaf het jaar 2000 werk ik op de Romaschool in Szernye. De medewerkers van de  Roma kleuterschool in Szernye doen hun dagelijkse werk eerlijk en toegewijd. Zij hebben de gelegenheid om hier te werken met de kinderen in een ordelijke en mooie omgeving en ze krijgen hier te eten.

Met grote dankbaarheid in ons hart danken we u namens de Roma families en hun kinderen voor elke boterham en bord met warm eten. In de negentiger jaren waren er ook tijden van grote armoede, zoals nu. Voor heel veel kinderen is de voeding die ze krijgen, door u gefinancierd, waarschijnlijk de enige optie voor goede voeding, omdat wat ze thuis krijgen erg minimaal is.

In 2022 was onze school open en was er gelegenheid om de Romakinderen te onderwijzen. Omdat de Hongaarse school ver weg is, is deze school een goede gelegenheid voor ze om te leren. Ik werd gevraagd om te komen werken op de Romaschool, en dienstbaar te zijn voor hen. Ik werkte dus zowel op de algemene dorpsschool als op de Romaschool. Ik ging met pensioen in 2014. Op verzoek van de directeur Bálint Sándor werkte ik vanaf 2019 op de Roma school als leerkracht.

De grootste uitdaging was waar te beginnen, zoveel verschillen in leeftijd en mogelijkheden tussen de kinderen, in één groep kinderen van 8 tot 13 jaar. Ze werden verdeeld in niveau groepjes. Sommigen begonnen pas met het schrijven van cijfers en letters, anderen konden al rekenen en lezen. Het was dus zoeken hoe dit het beste aan te pakken. Het geheel werd bemoeilijkt door het feit dat veel Roma families werkten als seizoenarbeiders, vooral in de zomer,  in andere landen. Er waren gezinnen die niet voor het begin van het schooljaar weer thuis waren, en dan werd het moeilijk voor de kinderen om de lessen in te halen. Op het moment is dit anders geworden (Door de oorlog kunnen ze niet in het buitenland werken, red.).

In aanvulling op het onderwijsprogramma wordt er veel aandacht geschonken aan hygiëne en aan spreekvaardigheid. Velen konden zich niet correct uitdrukken. Maar ik denk dat het zeker de moeite waard is, de tijd die we daarvoor besteden. Het werk dat we doen voor God wordt gezegend door God. Ons werk heeft waarde, nu mag ik kinderen onderwijzen van ouders die ik zelf vroeger mocht onderwijzen. Deze kinderen komen naar school omdat ze al hebben ontdekt hoe belangrijk leren en naar school gaan is.  Het is een grote vreugde om met deze kinderen om te gaan omdat ik hun liefde en ijver ervaar! Natuurlijk zijn er sterkere en zwakkere leerlingen die het nodig hebben meer uitleg te krijgen of die het schoolprogramma snel onder de knie hebben.

Het belangrijkste is dat ze allemaal ervaren dat ze omgeven worden met liefde en aandacht en daardoor het leren aangenaam vinden. Ons werk is niet gemakkelijk. Eerst kwam de corona met de quarantaine periodes. Nu al sinds de lente woedt de oorlog in Oekraïne en maakt het erg moeilijk voor ons om de kinderen te onderwijzen. Veel families zijn gevlucht, hebben hun huizen verlaten en natuurlijk namen ze hun kinderen mee. Nu hebben we een nieuwe uitdaging om met de kinderen die zijn gebleven nieuwe groepen te vormen door klassen samen te voegen. Ondanks alles mogen we het doel en de resultaten van ons werk zien. Met geloof in God en hoop vervolgen we ons werk met liefde, want zoals Gods Woord zegt: “Uw werk is niet tevergeefs in de Here”