21 januari 2020 -  | Carin van der Beek

Elke week ben ik met mijn gezin te vinden in een Roemeens dorp. Hier ondersteunen wij Romagezinnen op humanitair gebied. Best een hele klus. Het dorp licht achter in het landschap tussen de heuvels. Als de weg niet verder gaat kom je bij het Romakamp uit. Het lijkt van de bewoonde wereld afgesneden. Ruim zeventig gezinnen wonen samen op een stuk grond ter grootte van een postzegel. De wegen zijn onverhard, met regen waan je in een modderbrij waar je schoenen in vastzuigen. Geen lantaarnpalen. De huisjes zijn gemaakt van leem en stro. De vloeren zijn gemaakt van aangestampte aarde. Een paar huizen zijn door de gemeente geplaatst. Deze zijn niet groter dan een kleine, kale kamer van bakstenen met een plat dak.  Bedden zijn er niet. De mensen slapen op een soort van slaapbank, maar meestal op vodden op de koude grond. De daken zijn gedicht met golfplaten, stro, plastic, zeil, alles wat je maar kunt vinden zodat het binnen droog blijft. Een regenpijp doet dienst als rookkanaal. De toilet… een gat in de grond, en een gezamenlijke waterput. Het is allesbehalve indrukwekkend. De mensen leven hier in erbarmelijke, onhygiënische omstandigheden. Hun leven bestaat uit overleven. Ze zijn ze in een hopeloze neerwaartse spiraal terecht gekomen. Voedsel en middelen zijn er nauwelijks. En als er geld is, gaat dit vaak aan drank en sigaretten op om het uitzichtloze leven even te vergeten. Het is dan ook niet raar dat 15 jaar geleden het sterftecijfer van baby’s en peuters in het kamp hoog was.

De baby’s die geboren worden, zijn ‘inieminie’ klein en moeten vaak langer in het ziekenhuis verblijven. Gewoon omdat ze in de moederbuik niet zo kunnen volgroeien als in een welvarend land. Is Roemenië dan niet een welvarend land? Ja en nee. Laat ik duidelijk zijn, je bent rijk of straatarm. Een middenklasse is er veel minder. En voor zoveel mensen in dit land die arm zijn of een beperking hebben, lijkt het leven zo hopeloos en kansloos. Er zijn geen sociale werkplaatsen zoals in Nederland, helaas. We doen op humanitair terrein wat in ons vermogen ligt. We doen boodschappen. Winkelwagentjes vol alsof we een heel weeshuis moeten voeden. Eén van onze activiteiten is dat we speciale voedselpakketten maken voor de kinderen, bestaande uit fruit en zuivel.

Ik hoef maar naar mijn dochter te kijken en ik weet genoeg: Voor haar ga ik door het vuur. Maar hoe belangrijk is een kind in Roemenië? Zoals in vele landen trouwen hier veel meisjes voordat ze achttien zijn. Uitgehuwelijkt, uit traditie of armoede. Deze huwelijken belemmeren kinderen in hun educatie, ontwikkeling en gezondheid. De kans op ondervoeding ligt altijd op de loer. Hun armoede neemt alleen maar toe. Elk kind is een geschenk van God, uniek gemaakt door Hem en boordevol talent. Als je dat op je in laat werken dan is het toch niet te verkroppen dat er miljoenen kinderen zijn die hun vleugels niet kunnen uitslaan, omdat ze gebukt gaan onder armoede en onrecht? Voor hen klopt ons hart! Voor de kleine Adin, die ondervoed is en honger heeft, voor de veertienjarige Melinda die voor de tweede keer zwanger is. Voor de 22-jarige Corina, die een verstandelijke beperking heeft en geen toegang heeft gehad tot hulp om zich te ontwikkelen. Voor Gyöngy met een beperking, die eigenlijk begeleid moet wonen en nu aanrommelt en tbc heeft. De problematiek is groot maar we mogen nu al getuigen zijn van veranderingen doordat we ze hulp mogen bieden. In het westen beseffen gelukkig veel mensen dat hun wereld niet ophoudt bij hun voordeur.  Wij zijn dankbaar voor alle gebeden en voor de donaties, zodat wij elke week deze mensen kunnen ondersteunen. Want ook deze mensen, kinderen hebben steun nodig en zijn het net als onze kinderen waard! Blijft u meehelpen?