9 oktober 2017 - Thema: HOE gedacht | Herbert van Daalen

Mensen van HOE die regelmatig reizen naar onze broeders en zusters in Oost-Europa kennen dat gevoel wel. In de gesprekken wordt de nood van kerk en maatschappij gedeeld. Dan mag je als christen de mensen daar bemoedigen in woord en gebed. Wat mooi is het dat je dan, ondanks de taal- en cultuurverschillen, elkaar geestelijk mag en kan bijstaan.

Ook zijn er gesprekken waar de klik wat minder is. Ik voel me altijd ongemakkelijk als het de richting op gaat van zondebokken in de maatschappij: over vluchtelingen, over Roma. Maar ook als het gaat over de –in mijn ogen– Hongaarse trots. Ik besef dat opmerkingen nooit op zichzelf staan. Het is van belang om de context te weten, waarin deze opmerkingen gemaakt worden. Ik merk dan ook de verlegenheid om de goede vragen te stellen, zonder dat je mensen krenkt.

De mooiste gesprekken zijn overigens die waar er een wederzijdse klik is. Daar kan ik dan blij van worden. Zo’n gesprek hadden we afgelopen augustus. We bezochten een zeer bevlogen predikantenechtpaar. Hij moet diverse gemeenten dienen. Omdat hij niet overal tegelijk kan zijn, heeft hij in een van de dorpjes een radioverbinding. Op zondag komen daar enkele mensen samen in het café om de Woorden van God in te drinken.

Zijn echtgenote vertelde over haar droom om het evangelie aan mensen buiten de kerk uit te dragen. In het dorp waar haar man predikant is, vertrekken vele jongeren naar de stad. “Dat is jammer”, erkende ze, “maar daarvoor in de plaats komen pensionado’s uit de stad om hier een weekendverblijf te kopen. Veel van deze mensen zijn geen lid van de Hongaarse Reformátuskerk, maar hebben Jezus wel nodig.”

Ze is bezig een plek te creëren om activiteiten op te zetten voor vrouwen. Inmiddels is er een stichting ‘Crossroads’ opgericht, want de kerkenraad ziet dit evangelisatiewerk niet als prioriteit. Zij heeft ook last van astma en het huis waarin ze wonen is te vochtig. In het ziekenhuis heeft men gezegd dat ze het huis uit moet en naar een andere plek toe moet. In het dorp blijven is niet mogelijk. Dat was een teleurstelling voor het echtpaar. Toch sombert het echtpaar niet: “Als God elke dag de zon op laat komen en leven geeft, zal God ook ons leven leiden. Ik kan niet in de toekomst kijken, maar God heeft het in Zijn handen.”

We hebben met elkaar gebeden en een zegen gevraagd over hun en ons werk in Zijn Koninkrijk.

We namen afscheid. Onze geestelijke batterij was ook weer opgeladen. En… we vervolgden onze weg met blijdschap.