12 maart 2020 -  | Herbert van Daalen

Een medewerkster van de thuiszorg in Oradea stuurde een verslag over een bezoek aan een van de cliënten: “Ik ging naar Margit N. Ik bad dat de Heer me de gelegenheid zou geven om een ​​gezegend gesprek met de oudere dame te hebben. We kwamen aan op de binnenplaats van de oude dame en ik hoorde luid gepraat. Ik realiseerde me onmiddellijk dat de dame gehoorproblemen heeft. De zachtaardige en lieve oude dame ontving mij in een relatief schoon appartement. Ze bood ons een stoel aan om te gaan zitten. Er hing een typische geur van eten, parfum en luchtverfrisser in het appartement. Het stoorde me niet omdat het me heel erg aan mijn jeugd deed denken. Ik herinnerde de bezoeken aan mijn oma.

We begonnen te praten. Ik had mijn eerste ontmoeting met de oude dame, maar ik kon met haar praten alsof ze mijn grootmoeder was. Ze vertelde over zichzelf. Margit werd geboren op 20 september 1936. Ze was enig kind en werd enorm verwend. Ze vertelde me dat ze hele goede ouders had. Haar ouders werkten hard. Ze had een leuke jeugd. Ze trouwde op 21-jarige leeftijd, maar helaas was haar huwelijk niet erg succesvol. Toen ze 26 jaar oud was, scheidde ze omdat bleek dat haar man haar bedroog. Ze trouwde niet meer, maar leefde haar hele leven alleen. Ze praat veel over gebeurtenissen in het verleden, haar familie, haar ouders.

Dan begint ze zich te vertellen over de lichamelijke moeilijkheden en onaangename ervaringen die haar leven hebben overschaduwd. Ze werd zestien keer geopereerd. Ze heeft een pacemaker. Margit heeft ook diabetes. Ze neemt veel medicijnen. Desondanks streeft ze ernaar haar dagelijkse taken uit te voeren: koken, wassen, schoonmaken. Natuurlijk heeft ze hierbij hulp nodig. Van maandag tot vrijdag krijgt ze een warme maaltijd. Ze werkte 40 jaar hard en haar pensioen is slechts 334 dollar. Maar het geld is niet haar grootste probleem. “Ik voel me erg alleen”, zegt ze met tranen in haar ogen.

Helaas is ze sinds Pinksteren 2016, na een ongelukkige val, niet meer naar de kerk geweest. Het doet haar ook echt pijn dat ze niet naar de kerk kan gaan. Ze probeert preken te luisteren, maar ze mist de contacten met gemeenteleden. Ze spreekt vaak over haar angsten. Het was bijzonder dat God ons via een dagboek Psalm 34: 4 gaf. Voordat we weggingen las ik voor haar Psalm 34: 4: “Ik zocht de HEER en Hij hoorde mij en verloste mij van al mijn angsten.” Ik vertelde haar dat onze Almachtige God al onze angsten kent en dat Hij altijd dichtbij ons is op elk moment en in elke situatie.

Ze huilde, ik hield haar hand vast en ik zong voor haar Psalm 134 als een zegen. Ze is zo dankbaar voor alles wat we voor haar doen.”