23 oktober 2017 - Thema: Evangelisatiewerk, Noodhulp, Vluchtelingenhulp | Menno Zetzema

Give me your eyes for just one second
Give me your eyes so I can see,
Everything that I keep missing,
Give your love for humanity.
Give me your arms for the broken-hearted
The ones that are far beyond my reach.
Give me Your heart for the ones forgotten.
Give me Your eyes so I can see.

Dit refrein van een lied van Brandon Heath schoot door m’n hoofd toen ik de grote groep vluchtelingen zag in Boekarest.

In een desolate omgeving, met geel natriumlicht wat alle kleur en warmte van de straat onttrekt, dromt een grote groep samen om het busje van Mama Ina.

De kinderen joelen om het hardst en met z’n allen roepen ze “Mama Ina, Mama Ina!”

Als de medewerkers van Misiunea Isus iubeste Romania uitstappen, is er nauwelijks ruimte om te staan, zo dicht drommen de mensen om ons heen. Hoewel een groot deel van de mensen geen Roemeens spreekt of slechts een paar woorden, bidt Mama Ina eerst met ze, maar het ongeduld is te groot. Het duwen neemt toe en we moeten terug duwen om niet tegen de bus aangedrukt te worden. Als de deuren open gaan en het eten wordt gepakt, duurt het niet lang meer of de chaos is compleet. Het eten gaat over de hoofden heen naar iedereen die het maar pakken kan. Toch is er niet alleen maar dankbaarheid wat we hier zien… Er is vijandigheid, de sfeer is verre van gezellig of open. Hier wonen mensen die zich opgejaagd voelen, die geen huis hebben, in een land wat niet voor ze zorgt of ze hebben wil. Verschillende etniciteiten lopen hier door elkaar. We horen van Afghanen, Syriërs, Irakezen, Iraniërs en Pakistanen.

Kort spreken we een jongen van 13 die samen met zijn vader en zusje hierheen is gekomen. Zijn moeder is vermoord.

Mama Ina komt hier omdat ze vindt dat deze mensen ook recht op hulp hebben. Maar hoe anders is het om hulp te geven aan mensen die dezelfde taal spreken dan aan mensen die je niet kan verstaan. Eerder waren we bij de daklozen in de stad, de meesten Roma, die dankbaar waren voor wat ze kregen.

Hier werd met het eten gegooid en kregen we de spaghetti om de oren. Ook werd eten teruggebracht want het was “expired”…

We zijn geneigd om te oordelen over deze mensen en het is lang geleden dat ik met een gevoel van angst maar ook radeloosheid weg reed na een bezoek. We weten zelf absoluut niet hoe het is om in de schoenen van deze mensen te staan. En daarom is het ook goed om deze regel mee te zingen van hetzelfde lied:

But I want a second glance so give me a second chance
To see the way you’ve seen the people all along

Want uiteindelijk gaat het erom wat een medewerker van Mama Ina mij van te voren vertelde toen ik vroeg naar zijn drijfveer om hier te komen.

Hij zei: “De mensen naar wie we toe gaan zijn wilden, zonder fatsoen of gedragsnormen. Het is gevaarlijk om hier te komen en vorige week nog ben ik gekrabd en geslagen. Maar ik kom hier met de liefde van Jezus in mijn hart. Zonder wapens, zonder bijbedoelingen. Want als ik mij moet verantwoorden over mijn leven vraagt Jezus mij:

Waar was je toen ik honger had?

Waar was je toen ik geen kleren had?

Toen ik een vreemdeling was, gaf je mij een thuis. Je hebt me bezocht toen ik gevangen zat.

En wat je ooit gedaan hebt aan de minste van mijn broeders, zo heb je aan Mij gedaan.”

Dan is het enige wat we kunnen doen, bidden voor deze mensen die onbaatzuchtig helpen.

Bidden voor hen die op de vlucht zijn en iets weggeven van onze rijkdom.

Ze zijn maar een hartslag bij ons vandaan.