29 juli 2022 - Thema: Oorlog Oekraïne | Herbert van Daalen

Mijn naam is Ala en ik ben 37 jaar oud. Ik kom uit Odessa. Mijn leven in Odessa was mooi, want ik heb een liefhebbende moeder. Mijn moeder komt uit een gezin van acht kinderen. Zij was de jongste. Ik heb een goede en sterke band met mijn ouders.

Mijn man en ik konden het in het begin van ons huwelijk goed met elkaar vinden. We hielden van elkaar. Toen de oorlog begon, veranderde hij. Hij deed gemeen tegen mij. Door de oorlog werd hij koud en ongevoelig.

Ik verliet Odessa op het moment dat het gebouw naast mijn appartement werd gebombardeerd. Ik vluchtte en kwam terecht in Insuratei (Roemenië).

Ik ben er nu vier maanden. Het voelt als mijn tweede huis. Flori is als een zus voor me. Ze geeft om me. Ik was verrast toen ik voor het eerst naar de kerk ging, want de enige keer dat ik een kerk van binnen zag was op mijn trouwdag. Nu heb ik de Bijbel op mijn telefoon en leer ik zelfs hoe te bidden.

Mijn eerste gebed was als volgt: “Heer, help me alstublieft” Ik heb nog nooit in mijn leven gebeden. Het enige religieuze was een klein kruis dragen.

Het trieste is dat ik elke dag met mijn familie in Oekraïne praat, maar er komt geen goed nieuws. Onlangs vertelden ze me dat mijn buurman, die een dochter van 5 maanden had, samen met de baby was omgekomen bij een luchtaanval.

De oorlog heeft iets goeds in ons leven veroorzaakt, elke dag bidden we tot God voor ons en onze familieleden.

Ook wil ik iedereen die ons geholpen heeft bedanken.