20 december 2019 - Thema: Diaconaat, Toerusting, Training | Jannemarie Breen

‘Wie ben ik om dit te doen?’ Dat is de vraag die me altijd weer bekruipt als ik een reis voorbereid. Zelfs na vijf jaar reizen voor Team Roemenië-Zuid en -West blijft dit. Het is geen vanzelfsprekendheid, terwijl ik ook altijd enorm veel zin heb om op reis te gaan. Ik kijk er echt naar uit! Zo ook weer afgelopen reis in oktober. Thuis bereiden we alles voor, in het vliegtuig nemen we alle gesprekken door die op de planning staan. En dan de volgende dag gaat ons keurig geplande programma overhoop. Er is iemand ziek, een gesprek gaat niet door. Op het volgende project is niet iedereen aanwezig waar we op hadden gehoopt. Het blijkt weer: wij hebben het niet in de hand. Mooi is dan weer wel dat we onverwachts bij een oud contact langs kunnen gaan om elkaar kort te spreken en te bemoedigen.

Eén dag tijdens deze reis stond in het teken van een training diaconaat. De dominee heeft ons afgelopen voorjaar een mail gestuurd, nadat hij aanwezig was bij een training die door HOE werd gegeven. Hij wil graag met diaconaat aan de slag in zijn gemeente, maar kan wel hulp gebruiken. En zo zijn we zaterdag 19 oktober in Eriu-Sancrai. We ontmoeten een aantal van de presbyters (ouderlingen, red.) en vrouwen uit de gemeente. De dominee heeft een tolk geregeld, zodat de training in het Nederlands gegeven kan worden en naar Hongaars vertaald wordt. Ik heb deze dag niet specifiek een taak, behalve de tolk bijstaan als hij er even niet uitkwam. Dat maakt dat ik zelf ook voor een deel met de training mee kan doen. Dat ik zelf na kan denken over de vragen. Wie in mijn omgeving heeft hulp nodig? Wat kan ik daarin geven? Wat zou ik willen geven en kan ik niet geven? Hoe kan de hulp op een andere manier gegeven worden? Welke grenzen zijn er aan geven?

Mooi is het om daarna ook de voorbeelden met elkaar te delen. Die wederkerigheid maakt de training juist zo waardevol. In Nederland weten we het niet beter: onze cultuur is anders en wij lopen tegen andere problemen aan, maar vanuit de Bijbel hebben we dezelfde basis waarop we mogen bouwen en ons geloof in Jezus Christus uit mogen dragen naar de mensen om ons heen. Binnen én buiten de kerkelijke gemeente. De dominee gaat nu verder in gesprek met het presbyterium, om met elkaar na te denken hoe ze diaconaat in hun gemeente vorm kunnen geven. Als ze dat plan rond hebben, bespreken wij hoe we vanuit HOE kunnen steunen met bijvoorbeeld winterhulp.

Terug naar de vraag die me overviel vóór de reis: ‘Wie ben ik om dit te doen?’ Het antwoord dat ik heb gevonden: heel gewoon, Jannemarie. Met liefde en hart voor God en de mensen in Oost-Europa. Ik kan een heel reisprogramma maken wat vervolgens anders loopt. God heeft het in de hand en brengt ons op de plek waar we nodig zijn.

Denkt u ook wel eens ‘Wie ben ik om dit te doen?’ Mijn antwoord is: gewoon jezelf zijn is genoeg om vrijwilliger te zijn voor Stichting HOE!

Jannemarie Breen, Team Roemenië-Zuid en –West