Als het bemodderde busje van zigeunerevangelist Aleksandar voor het felgroene geverfde kerkje in Kucora halt houdt en de schuifdeur open knarst, kijk ik met ingehouden adem toe. Zullen we inderdaad de vereiste zes deelnemers krijgen die we nodig hebben om de training van de komende drie dagen te kunnen doen?
De stroom mensen uit het negenpersoons busje houdt niet op. Dertien deelnemers. Halleluja. Maar dit blijkt nog maar het begin. Want een half uur later kunnen we starten met maar liefst 22 deelnemers, jong en oud. De meesten komen uit de homegroups, huisgemeente uit naburige dorpen die bij de zigeunergemeente behoren. Maar de volgende zorg dient zich al weer aan: Zal het zin hebben dat er een speciaal team van STS (Simply The Storey) is overgevlogen? Zal deze driedaagse training deze mensen kunnen laten groeien in geloof en kennis? Zullen ze hiermee leren zelf het Evangelie door te geven? Er zijn al verschillende trainingen geprobeerd en meestal werden die als te moeilijk en te lang ervaren.
Het wordt urenlang keihard werken, dat wel. Maar al gauw ontstaat er enthousiasme in de groep. Bijna iedereen reageert, is betrokken. Geen pennen, geen boeken, geen papier. Maar verhalen, Bijbelse verhalen. Verhalen, herhalen, gebaren, emotie, inleven, bewegen, expressie. En samen eten uit een enorme pan soep. Dat is de taal van de Roma. We moeten de zigeuner een zigeuner zijn. En kijk, het gebeurt, het beweegt, de Heilige Geest is aan het werk. Iedereen is moe aan het eind, de trainers ook, zo’n grote groep zou met meer trainers moeten worden gegeven. Minstens drie Bijbelse verhalen krijgen de deelnemers mee, zo dat ze die uit het hoofd kennen, ze zich kunnen voorstellen en ook de boodschap ervan hebben begrepen en ervaren.
Maar wacht…iedereen krijgt de opdracht mee om de verhalen aan zoveel mogelijk mensen te vertellen.
