13 juni 2016 - Thema: Jeugdwerk, Zomerkampen | Herbert van Daalen

Onlangs bezocht landencoördinator Margreet Agterhuis Servië. Na de kerkdienst in Vrbas, in het noorden van Servië, sprak ze een van de (van oorsprong Hongaarse) mannelijke gemeenteleden.

“Ik ben nu 59 jaar oud. Mijn zoon leeft al 15 jaar in Canada met zijn gezin, maar hij wil niet op bezoek komen. Hij heeft een grote aversie tegen zijn geboorteland. Ik werk in de suikerfabriek. Het liefst zou ik ook naar het buitenland vertrekken. Ik zie voor de jeugd en voor mijzelf geen toekomst meer.”

Over zijn jeugd:

“Als 17-jarige raakte ik met mijn 15-jarige broer wees. Mijn ouders scheidden toen ik 4 jaar was. Ik woonde aanvankelijk bij mijn moeder; mijn broertje bij mijn vader. Toen mijn vader een andere vrouw kreeg was het zijn wens dat zijn zoontjes samen zouden opgroeien. Mijn moeder stemde hier mee in en ik verhuisde naar het gezin van mijn vader en stiefmoeder.

Ik heb mijn moeder nooit meer gezien. Het contact tussen haar en de stiefmoeder was namelijk niet goed. Mijn moeder zocht geen contact meer en ik ook niet. Enkele jaren geleden stierf mijn moeder en een paar dagen voor haar overlijden heb ik haar, op aandrang van mijn vrouw, bezocht. Het lege gevoel in mijn hart is iets minder geworden, maar een litteken blijft er achter: 50 jaar had ik geen moeder. Een paar momenten kunnen dat niet goed maken.

Van oorsprong ben ik Rooms-katholiek. Mijn stiefmoeder was lid van de hervormde gemeente en zo kwam ik in deze gemeente terecht. Het geloof ging voor mij leven. Ik herinner de mooie zomercatechisatiekampen in Feketic (Servië) die een onuitwisbare indruk op mij hebben gemaakt.

Mijn moeder was in de jaren ’70 -in de tijd van maarschalk Tito-  zo’n 10 jaar kokkin tijdens de kampen. De contacten die we hadden met o.a. jongeren uit Afrika en België zal ik niet meer vergeten. Het samen Bijbel lezen, spelen en plezier hebben zijn van grote waarde geweest.”