In feite is deze vraag niet te beantwoorden, omdat er geen absolute leeftijd voor staat. Als we naar de staatsweeshuizen kijken -en die zijn er vele in Oekraïne, o.a. vanwege het grote aantal vondelingen- dan zien we dat een jongere daar blijft tot zijn/haar 18e jaar, en dan moet-ie het zelf maar uitzoeken. Mogelijk wordt hij/zij geholpen met onderdak vinden, maar in principe moeten de jongeren dit zelf doen. Ze hebben geen enkele achtergrond, alleen het weeshuis waaruit ze komen, dat in feite hun ‘thuis’ was. Maar daar kunnen ze niet meer terecht. Het is bekend dat het aantal jongeren dat in de prostitutie terecht komt of dat een eind aan zijn/haar leven maakt erg groot is onder hen.
Gelukkig is dat in “De Barmhartige Samaritaan” niet het geval; meisjes kunnen hier blijven totdat zij hun bestemming gevonden hebben. Maar dat laatste valt nog niet mee. De opleidingen liggen in Oekraïne bepaald niet voor het oprapen. Daar komt nog bij dat veel meisjes geen officiële papieren hebben, vaak zelfs geen geboortebewijs. In feite ‘bestaan’ ze dan zelfs niet. Ze kunnen wel een opleiding volgen, maar een officieel diploma krijgen ze niet. Dat lokt de meisjes natuurlijk niet aan om überhaupt aan een opleiding te beginnen. Dicht in de buurt is er niets, ze moeten altijd naar een verderweg gelegen stad, en met openbaar vervoer valt dat niet mee. Dat is in Oekraïne bepaald niet zo goed geregeld als bij ons, en zelfs hiér zijn er nog allerlei klachten over….
Overigens wordt er door de directeur heel hard aan gewerkt om – te beginnen bij de oudere meisjes – de geboortebewijzen boven tafel te krijgen; ze hebben dit nodig om een identiteitsbewijs te verkrijgen, en dít is dan weer belangrijk voor diverse zaken, met name ook een officieel diploma. Voor verschillende meisjes is dit nu gelukt, maar er zit verschrikkelijk veel aan vast.
Nu het personeelsbestand is ingekrompen werken de meisjes wat meer mee in het kindertehuis, in de keuken, de bakkerij, bij de was, het schoonmaken. Sommigen hebben er een officiële taak in, als ze niet aan een opleiding kunnen of willen deelnemen. Op zich is dat geen probleem, de meesten hebben het goed naar hun zin, maar het is niet de manier om hun blik te verruimen.
Aan de andere kant: als de meisjes een baan zouden hebben verder uit de buurt, dan moeten ze wèl een goed woonadres hebben. Je kunt zo’n meisje niet ergens ‘op kamers’ laten gaan, zoals hier te doen gebruikelijk is. Dat is echt niet erg vertrouwd, en de leiding is wel verantwoordelijk voor hen.
\Wel is het zo dat er de laatste jaren verschillende meisjes getrouwd zijn, waardoor ze het kindertehuis verlaten en op eigen benen staan. Ook dan wordt er nog veel contact met hen onderhouden. Maar de meisjes die niét trouwen blijven zodoende in het tehuis, waar ze het overigens best naar hun zin hebben.
Momenteel is er een dependance in aanbouw – met veel vijven en zessen is het zo ver gekomen, het heeft enkele jaren geduurd voordat het zo ver was nadat de plannen gelanceerd waren, waarbij uiteraard de financiën een belangrijke rol speelden – en in deze dependance zullen, voor zover ik heb begrepen, beneden de oudere lichamelijk gehandicapte meisjes verblijven, omdat het voor hen helemáál onmogelijk is ergens in Oekraïne een goede plaats te vinden. Tehuizen voor dergelijke (jonge) mensen zijn er beslist niet, maar ze kunnen ook niet tot op hoge leeftijd in het kindertehuis blijven.
Op de verdieping wordt dan plaats ingeruimd voor oudere meisjes, om hen zodoende wat zelfstandigheid te leren, maar toch nog een beetje toezicht op hen te kunnen houden. Dit is een goede zaak; ze kunnen dan in het sponsorprogramma blijven, of we proberen voor hen nieuwe sponsors te krijgen, als de ‘oude’ sponsors liever een jonger kind sponsoren, en wie weet is er dan later een mogelijkheid dat ze ergens een zelfstandig leven opbouwen buiten het tehuis. Maar ze kunnen niet zomaar losgelaten worden in de grote Oekraïense wereld, dat zou onverantwoordelijk zijn.
Weekendbaantjes, zoals jongeren hier in Nederland hebben, zijn er in Oekraïne niet: de werkeloosheid is zo groot dat er echt niet zomaar een zakcentje te verdienen is. Als er gewerkt wordt, dan is het in of bij het eigen kindertehuis, dat juist in de standplaats Nagydobrony één van de grootste mogelijkheden tot werkgelegenheid is.
We hopen dat er voor alle meisjes een goede bestemming mag komen. Het probleem in het kindertehuis van de laatste jaren is ook, dat er zoveel meisjes tegelijk de tienerleeftijd bereikt hebben; immers, 17 jaar geleden, toen het kindertehuis van start ging, zijn er heel veel peutertjes en kleutertjes uit een staatsweeshuis in het kindertehuis gekomen. Zij hebben geen enkele achtergrond, zijn dus al die tijd gebleven en zijn nu allemaal tegelijk zo rond de 19, 20 jaar, sommige meisjes zelfs ouder, en waar moeten ze heen?
We zijn dankbaar dat ze in een tehuis wonen waar ze er mogen zijn, waar ze niet op schopstoel zitten en in feite weggekeken worden. Ze hebben het allemaal naar hun zin, al zullen ze best wel eens een slechte bui hebben. En ze hebben duidelijk inbreng in wat ze willen worden, al is dat niet altijd te realiseren. Maar met name de directeur doet z’n uiterste best om alle meisjes zo goed mogelijk tot ontplooiïng te laten komen.
En ten slotte: het is een christelijk tehuis, de meisjes weten dat er een God is die ook hún leven leidt, en sommigen putten daar veel steun uit. We hopen en bidden dat het tehuis nog tot in lengte van jaren mag blijven bestaan en een veilige haven bieden aan deze meisjes en meiden.
Christian Endeavour is een jeugdbeweging die is ontstaan aan het einde van de 19e eeuw in de Verenigde Staten. De jonge predikant van de Williston Congregational Church, Dr. Francis E. Clark in Portland (Maine) begon dit werk in 1881, uit zorg over de toekomst van de jeugd van zijn gemeente. Hij richtte een vereniging op waaraan de jongeren zich niet-vrijblijvend verbonden. Zo ontstond onder het motto “For Christ and His Church” ( voor Christus en Zijn Kerk) een jeugdbond van “christelijke streven” (Christian Endeavour, CE). Het werk van deze jeugdgroep was gericht op bijbelstudie en wekelijkse bidstond, waaraan de leden zich committeerden.