29 maart 2019 -  | Herbert van Daalen

“Mijn naam is Kuba. Toen ik een kind was, had ik niets met God. Ik zag het nut er niet van in. We bezochten wekelijks de katholieke kerk. Bij thuiskomst keken we samen naar de tv. De rest van de week leefden we als alle andere gewone gezinnen.

Toen ik een beetje ouder werd, kwam ik tot de conclusie dat de kerk geen plaats voor mij is. Als je twaalf-jarig zijn school- en straatvrienden het belangrijkste in je leven. Toen ik zo’n veertien jaar was, begon ik marihuana te roken. Ik dacht dat roken bevrijdend is en helpt om verveling te doden. Terwijl ik samen met vrienden optrok hebben we veel dwaze dingen gedaan. Later besefte ik deze periode de meest verspilde tijd van mijn leven. Ik raakte steeds meer aan de drugs verslaafd. Ik voelde me leeg en was van binnen vol pijn, woede en verdriet. Ik voelde me eenzaam. Ik begon harddrugs te gebruiken. Ik verliet school, verwoestte relaties met andere mensen en mijn eigen gezondheid. Ik werd onverschillig.

Toen ik op het punt stond om zelfmoord te plegen, stuurde mijn moeder me naar het zomerkamp van Voice of the Gospel in Polen. Tijdens dit kamp ontmoette ik een van de leiders. Ik snapte niet dat hij aandacht voor mij had. Ik vond het moeilijk om open te zijn als ik met hem praatte. Łukasz lette op mij. Voor hem was ik geen nummer. Na het kamp hielden we contact. Enige tijd later bezocht ik hem en zijn vrouw in Warschau. Ik voelde me nog steeds eenzaam, maar langzaam begon ik me veilig te voelen. Toen ik bij Łukasz verbleef, kwam een groep gelovigen bij hem thuis. Ze praatten gewoon, genoten van samen eten. aan het einde baden ze samen. Tijdens dat gebed besefte ik dat mijn leven een totale mislukking was. Ik kende God niet. Mijn aardse vader was er nooit voor mij. Nog steeds heb ik geen goede relatie met hem. Ik keek naar God zoals ik naar mijn biologische vader keek. Ik dacht dat God hetzelfde was als hij. Ik stelde een moeilijke vraag: “Waarom zijn er zoveel slechte dingen gebeurd in mijn leven en in mijn familie?”

Die avond in het huis van Łukasz bad ik voor de eerste keer in vele jaren. Ik vroeg God of iemand van me zou houden. Ik begon te huilen. Ik had het gevoel dat iemand in mijn hart doordrong. Plotseling heb ik een heel duidelijk besef van mijn zonden. Ik geloofde dat Christus gestorven is voor mensen die verloren en ziek waren. Hij at zelfs met zondaars. Hij weigerde geen hulp aan mensen in nood, maar was liefdevol en medelevend. Hij stierf voor mij aan het kruis zodat ik vrijheid en vreugde zou kunnen ervaren. Na drie dagen verliet Hij het graf en ging korte tijd later naar de hemel. Hij ging daarheen om een ​​plaats voor te bereiden voor degenen die Hem accepteerden, inclusief mij.

Enige tijd na die gebeurtenis was ik weer thuis. In korte tijd zag ik veranderingen in mijn leven. Ik ben gestopt met roken. Ik stopte met het innemen van verdovende middelen. Ik kwam weer in contact met mensen. Ik ging weer naar de middelbare school om de opleiding af te maken. Na deze opleiding ben ik naar de fysiotherapeutische school gegaan. Nu werk ik in een polikliniek

Als iemand me een paar jaar geleden zou hebben verteld dat ik weer naar school zou gaan, had ik hem uitlachen. Mijn geest was zo verwoest dat ik zelfs geen enkele bladzijde van een boek kon lezen. Als ik nu naar mijn leven kijk, kan ik niet zeggen dat ik geen problemen meer heb. Ik voel me wel beter en stabieler. Ik heb iemand met wie ik kan praten als met een vriend. Het is Jezus. Wanneer ik momenten van twijfel of inzinking heb, weet ik dat Hij me nooit zal verlaten of in de steek laten. Ik leef door Zijn vergeving en genade. God heeft mij ook vrienden gegeven waar ik altijd van heb gedroomd. Łukasz is nu mijn lieve vriend en door zijn geloof en toewijding heb ik mijn leven weer kunnen oppakken.”