8 maart 2016 - Thema: Vluchtelingenhulp, Weblog | Herbert van Daalen

We bezoeken vandaag in de regenachtige avond het vluchtelingenkamp van Slavonski Brod. Wat opvalt is het grote aantal politieauto’s . Je wordt aan alle kanten gefouilleerd en tassen worden doorzocht. Onze contactpersoon Filip Horvat heeft vooraf kopieën van onze paspoorten gevraagd zodat we bekend zijn en een tijdelijke bezoekerspas krijgen. In het kamp hebben Renita en ik wel eerst een soort déja-vu gevoel: een spoorlijn die midden in het kamp halt houdt. Het doet ons denken aan Auschwitz-Birkenau en aan Westerbork. Ook het verhaal hoe het gaat in het kamp lijkt veel op de geoliede machine in de kampen in de oorlog. De trein is net vertrokken (rond 13.00 uur) als wij arriveren en op dit moment is er geen bericht dat er spoedig nog een trein komt.

Wel zijn er zorgen over wat er die middag aan de grens met Macedonië en Griekenland is gebeurd, namelijk het mogelijk doorbreken van de hekken. De vrees is hier dat als de vluchtelingen werkelijk kunnen doorbreken ze binnen enkele dagen met duizenden lopend door Macedonië en Servië hier komen. Maar volgens de manager van het Rode Kruis in dit kamp is men op alles voorbereid.

De werkwijze in het kamp wordt ons uitgelegd.  De vluchtelingen die uit de treinen komen, worden meteen naar tenten voor identificatie en registratie gestuurd. Daarna gaan ze naar het Rode Kruis voor vragen en checks over de gezondheid en mogelijke zoekgeraakte familieleden. Daarna worden ze naar een tent gebracht waar goederen kunnen worden meegenomen. Ze kunnen een toilet bezoeken en evtueel douchen, maar daarna moeten ze terug naar de trein. Iedere keer wordt een groep van tien personen zo door het kamp heen begeleid.

Alles schijnt heel ordelijk te verlopen en op dit moment zijn de meeste mensen die in de trein zitten op weg voor een asielaanvraag in West-Europa. Een enkele vluchteling zonder geldige papieren wordt uit de trein gehaald en hier in een aparte afdeling neergezet. Deze mensen moeten of asiel aanvragen in Kroatië (wat eigenlijk niemand wil) of ze moeten binnen een maand terug waar ze vandaan komen. Maar de medewerking in Europa op dit punt is heel slecht, dus het is de vraag hoe het met deze mensen moet.

Er zijn veel leegstaande tenten op het kamp, maar die zijn in het verleden in gebruik geweest als slaapplaats omdat mensen hier meestal drie dagen moesten wachten voor ze verder konden. Nu, door de kleinere aantal, loopt de verwerking snel en zijn die slaapplaatsen niet nodig. Maar mogelijk wordt het aantal vluchtelingen weer hoger komende weken. We bezoeken dus een praktisch leeg kamp met nog hele groepen vrijwilligers van allerlei organisaties die bij toerbeurt dienst doen in het kamp en als het nodig is binnen een uur standby kunnen zijn.

De mensen die we spreken, hebben weinig op met de mogelijke politieke oplossingen die de EU probeert te treffen. Iedereen is ervan overtuigd dat de meeste landen hun eigen spoor wel zullen trekken en de grenzen goed gesloten houden. Het probleem zal in de komende tijd het grootst worden voor Griekenland, denkt men.